„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9, 7d) – te słowa, które w ostatnim akapicie dzisiejszego drugiego czytania z Liturgii Godzin św. Leon Wielki określa „uprzedzającym głosem Ojca” (por. Kazanie 51, 3-4. 8) i które słyszymy w dzisiejszej Ewangelii (Mk 9, 2-10), są dla nas prośbą, aby zawsze, zarówno „w zachowywaniu przykazań, jak i w znoszeniu przeciwności” (por. św. Leon Wielki, Kazanie 51, 3-4. 8), jak i w innych momentach życia, uważnie słuchać głosu Boga i go wypełniać. Przykład takiej postawy znajdujemy w pierwszym czytaniu z Księgi Rodzaju (22, 1-2. 9-13. 15-18) w osobie Abrahama, który został, jak słyszymy na początku niniejszego czytania, wystawiony przez Pana Boga na próbę i poproszony, by złożył na ofiarę swego syna, Izaaka. Jak pisze dalej autor Księgi Rodzaju, Abraham, po zbudowaniu ołtarza, położeniu na nich drew i związaniu Izaaka, wyciągnął nóż z zamiarem zabicia go, by złożyć go w ofierze Bogu. Po tym wydarzeniu, jak wynika ze słów anioła Pańskiego, który przybył w momencie, gdy Abraham zamierzał zabić Izaaka, Bóg przekonał się, że [Abraham] się Go boi, gdyż nie odmówił Mu swego jedynego syna. Dalej, po tych słowach, Abraham, w zamian za Izaaka, złożył w ofierze Panu barana, którego spostrzegł uwikłanego rogami w zaroślach (por. Rdz 22, 1-2. 9-11ab. 12cd-13). Czasami także i my, podobnie jak Abraham, jesteśmy wystawiani na próbę poprzez np. śmierć bliskiej osoby, ciężką chorobę, itp. Czy w obliczu trudnych sytuacji, których doświadczamy czasem w naszym życiu, potrafimy zawsze zaufać Bogu i wierzyć, że, jak mówi św. Paweł na początku dzisiejszego drugiego czytania z Listu do Rzymian, „jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8, 31b)?
„Panie, dobrze, że tu jesteśmy” – mówi św. Piotr do Jezusa w czasie Jego Przemienienia na górze Tabor (Mk 9, 5b). „Bądźmy jak Piotr, pochłonięci oglądaniem i kontemplacją Boga, przemienieni chwalebnym Przemienieniem, oddaleni od świata, oderwani od ziemi. Porzućmy ciało, pozostawmy stworzenia i zwróćmy się ku Stwórcy, do którego Piotr mówił w zachwycie: «Panie, dobrze nam tu być»” – pisze św. Anastazy Synaicki w swoim kazaniu na uroczystość Przemienienia Pańskiego (Nn 6-10: Melanges d’archeologie et d’histoire 67 [1955] 241-244), które występuje jako drugie czytanie brewiarzowe właśnie w święto Przemienienia Pańskiego. Czy potrafimy, tak jak św. Piotr w dzisiejszej Ewangelii, zachwycać się obecnością Jezusa w naszym codziennym życiu i z takim samym zachwytem przystępować do Ołtarza Bożego, aby słuchać Bożego Słowa i karmić się Jego Ciałem i Krwią?
Drodzy Bracia i Siostry, niech Pan Bóg pomoże nam spokojnie przetrwać nawet najcięższe próby naszego życia i zawsze zachwycać się Jego stałą obecnością zarówno w naszym życiu, jak i na Ołtarzu Słowa oraz Jego Ciała i Krwi.
PS Ilustracja do dzisiejszej refleksji nad Słowem Bożym przedstawia pomnik czwartej tajemnicy światła: Przemienienie Jezusa na górze Tabor, znajdującego się, razem z wszystkimi innymi tajemnicami Różańca Świętego, koło Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze. Pod pomnikiem widnieje tablica z nazwą tajemnicy i fragmentem Ewangelii ją opisującą (jest to fragment Ewangelii według św. Mateusza, rozdział 17, wersety 1-8):
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza».
Dodaj komentarz